Zosia Samosia

Ból mojej stopy zaczął się we wrześniu. Na początku myślałam, że to coś drobnego. Chodziłam trochę wolniej i utykałam. Tak trwałam aż do stycznia, gdy uciążliwość każdego kroku doprowadziła mnie do łez i bezradności. Wtedy zadzwoniłam do lekarza. Pielęgniarka, która odebrała na recepcji, była bardzo miła. Podałam jej moje dane i rozpłakałam się jak małe dziecko, przepraszając i tłumacząc się, że ból jest nie do zniesienia. Wszystko potem potoczyło się bardzo szybko i w ciągu godziny siedziałam w gabinecie lekarskim.

Pierwsze pytanie, jakie zadał mi lekarz, brzmiało:

– Dlaczego nie przyszłaś wcześniej?

No właśnie — dlaczego?

Bo myślałam, że przejdzie.

Bo myślałam, że to nic wielkiego.

Bo nie lubię biegać do lekarza z każdym drobiazgiem (i nie drobiazgiem).

Ta historia jest prosta. Przypuszczam, że wiele razy, kiedy odczuwałaś ból lub przechodziłaś przez trudności, nie prosiłaś o pomoc od razu. Takie już jesteśmy, ja to nazywam — Zosie Samosie.

Zosie Samosie — mamuśki.

Zosie Samosie — żony.

Zosie Samosie — siostry.

Zosia Samosie — przyjaciółki.

Znam to z mojego życia: czasami przytłaczająca sytuacja musiała ugiąć moje kolana, żebym przyszła przed Boży tron i w modlitwie poprosiła o pomoc. Czasami moja wewnętrzna Zosia Samosia była silniejsza od rozsądku i logiki. Sama jednak wiem, że mogłam przyjść wcześniej i skorzystać z Bożego pocieszenia. Dlatego dziś zachęcam Cię, abyś nie czekała i zaprosiła Boga do swojej sytuacji, bez względu na to, jak bardzo wydaje ci się, że możesz sobie sama poradzić. Powiedz NIE swojej wewnętrznej Zosi Samosi i opowiedz Bogu swoją cenną historię.

„Zaufaj Panu z całego swojego serca i nie polegaj na własnym rozumie. Pamiętaj o Nim na wszystkich swoich drogach, a On prostować będzie twoje ścieżki!”

Przypowieści Salomona 3;5-6