Wiele o miłości nie wiem. W domu byłam kochana, mam przyjaciółkę od dziesiątego roku życia, a w małżeństwie jestem 14 lat, mam czwórkę dzieci, a miłości uczę się każdego dnia. Kiedyś myślałam, że to coś danego raz na zawsze i już. Myślałam, że inni po prostu muszą mnie kochać, nie mają wyjścia, bo nie da się mnie nie kochać ;D No i myślałam, że każdy w moim otoczeniu powinien po prostu wiedzieć, że ja go kocham. Okazuje się, że jestem całe życie obdarzana miłością, a nie wiem, jak kochać naprawdę. Wiele o miłości nie wiem. Ale wiem coś o moim Zbawicielu – Miłości w czystej postaci. Wiem, że Miłość przeszła…

Każdy z nas rozumie miłość inaczej, przez pryzmat własnych doświadczeń z dzieciństwa, okresu młodzieńczego, dojrzałego życia… Częściej wie się, czym ona NIE jest, niż czym jest naprawdę. Więc powtarzamy, że nie jest zauroczeniem, zakochaniem, lękiem przed samotnością, manipulacją w imię „twojego dobra”, deklaracją, słowami, romantyczną aurą … Jednocześnie zgadzamy się, bez względu na światopogląd, że Hymn o Miłości z 13 rozdziału I Listu Ap. Pawła do Koryntian jest kwintesencją miłości i niedościgłym standardem, za którym tęsknimy. Miłość, która jest stylem życia, postawą serca  i umysłu. Miłość, która jest czynem, jak śpiewaliśmy w grupie młodzieżowej za dawnych czasów. Ach, gdyby tak kochać, nie zazdroszcząc (kto nie zna tego uczucia?), nie myśląc…